25 d’octubre del 2008

La tardor

No sé si és el temps aquest en què ni plou ni acaba d’eixir el sol, si és la tardor, o si és tot plegat, però el cas és que fa ja unes quantes setmanes que no tire endavant. Em note trista, apagada, cansada. Sí que és cert que he augmentat el ritme de vida darrerament, que porte massa coses damunt i que no estic disposada a renunciar-ne a cap, però no crec que siga això tot el que em fa estar així. Em lleve bé (amb molta son i ganes de dormir més, però bé), i segons va passant el dia em vaig posant pitjor.

S’han ajuntat massa coses en molt poc de temps i, d’això, també en sóc conscient. Coses que ara no vull explicar però que van marcant el dia a dia (i de quina manera), coses que creia superades i que no ho estan en absolut. I em fa ràbia, molt ràbia, però no puc ser qui no sóc.

M’agradaria poder contar-vos coses boniques que també m’estan passant, projectes en què tinc posada tota la il·lusió, però hui no, hui necessite escriure això, intentar entendre què està passant, intentar entendre’m. I supose que també així en certa manera justificar el perquè he passat aquestes setmanes sense escriure i pràcticament sense llegir-vos.

Alguna vegada heu tingut la sensació que la vida se us escapa de les mans i que no sou suficientment ràpids com per a córrer al darrere i tornar a agafar-la? I la sensació d’estar ensopegant contínuament amb la mateixa pedra, veient-la i sense ser capaços de passar per un altre lloc?

(Per favor, que ningú em torne a dir que potser necessite prendre vitamines...)

9 d’octubre del 2008

Una manera de descriure la setmana amb música...

Haciendo Camino
(Ana Belén Àlbum: Viva l’Italia)


Yo y mis ojos asombrados todo lo hemos hecho juntos.
A veces algo cansados de buscar sin encontrar.
A veces desesperada por madrugar
Y otras tantas volviendo cansada de trabajar
Siempre con hambre de sonrisas y ganas de pelear.

Yo y mis cajones con recuerdoslas agendas que he perdido.
He amado a tantos amigos y que pronto se me han ido
Si navegué en tantos mares,
Si inventé caminos,si burlé el destino fue por curiosidad
Buscaba sombras desnudas.
Otra realidad.

Yo y mis noches tan cerradas como negros pensamientos.
Recontando los dolores, las desgracias, el azar,
He caminado alguna vez por donde me lleva el viento
con un cierto sentido de inutilidad,
solo por ir a donde el viento me quiera llevar.
Y andar…
Y andar…

Haciendo camino al andar
Ya nunca estarás solo
Haciendo camino serás
distinto de los otros
Si miras con tus ojos
tu vida cambiará.
Juega tus cartasverás…

Yo que soy menos que nada en esta esquina de este mundo.
Que he perdido tantos trenes
y los que aún veré pasar.
Solo me compra quien me quiere
no quien me quiere comprar.
No he conseguido perder del todo la ingenuidad
tantas cosas que son mias y no las quiero cambiar,
cambiar…cambiar…

Haciendo camino al andar
Ya nunca estarás solo
Haciendo camino serás
distinto de los otros
Si miras con tus ojostu vida cambiará.
Juega tus cartas
verás, verás…

Y esta canción ni ninguna nos podrá cambiar la vida.
Seguiremos adelante tras lamernos las heridas
Con muchos granos de arena se hace una montaña.
Aquí no sobra nadie,todos hacen falta.
Nadie te hará el futuro
si lo construyes tú.

(I feliç diada!)